het zwaard

Al langere tijd worstel ik met het zwaard. Niet letterlijk maar figuurlijk, want in werkelijkheid heb ik nog nooit één stap gezet met een zwaard in mijn hand. Het zwaard lijkt 'te veel wapen' voor mij. Stoeien, krachten meten en ( schaduw ) boksen; dat spreekt mij aan. Het oppakken van een wapen zie ik toch als een stap verder. Ik weet wel: Het zwaard is niet alleen een symbool van oorlog en geweld. Het wordt ook gezien als een symbool van rechtvaardigheid. Maar het lijkt mij onlosmakelijk verbonden met het willen verwonden van je tegenstander.

Hoe beleven anderen de zwaardvorm in de Tai Chi? Sommigen herkennen mijn associatie met geweld, anderen kennen deze absoluut niet. Als ik naar hun beleving vraag, volgen eenvoudige antwoorden: 'Het geeft mij een punt om me op te concentreren' en 'Toen merkte ik dat ik het prettig vond om iets in mijn handen te houden'.

Ik aanschouw en bewonder de vloeiende bewegingen van de zwaardvorm. De energie van het lichaam verplaatst zich tot in het zwaard. leidt de arm het zwaard of leidt het zwaard de arm?

En dan schrik ik toch weer terug door een stotende of hakkende beweging van het zwaard. Mijn verbeelding stokt bij de gedachte aan het effect op een menselijk lichaam. Niet door angst voor messen of vlees en bloed. Ooit heb ik zelfs op de functie van operatieassistent gesolliciteerd. En vond ik een bezoek aan de 'snijzaal' van de universiteit zeer interessant. Het komt vooral door mijn afkeer van geweld en een te groot inlevingsvermogen: psychologenvoer.

Maar ik zeg 'nooit'. Want ik besef heel goed: Als het echt nodig is, zal ik niet aarzelen om een stok te zoeken om mee te slaan. Van( schaduw )boksen naar stok, van stok naar zwaard? De tijd zal het leren.

Cora Telman