Tweede Shen-weekend: verbazing en verwondering

Wat is het toch een goed idee, zo’n Shen-weekend! We zien elkaar in andere kleding dan in onze tai chi pakken en hebben eens andere conversatie dan ‘ik begrijp het niet’ en ‘dit gaat me echt niet lukken’. Op 25 en 26 juni 2011 streken hele families neer op de camping in Bakkum, zodat we niet alleen elkaar, maar ook elkaars familieleden leerden kennen.

Terwijl het in de rest van Nederland bleef regenen, werd het in Bakkum droog. Negen kampeerders zaten ontspannen aan de thee met een plak cake toen Gerard en Margareth en de andere dagjesmensen binnendruppelden.

Tussen de tenten was voldoende ruimte voor Qigong oefeningen en tai chi. Inekes man Jan en mijn vader keken toe vanuit de partytent. Mijn vader vond het achteraf jammer dat hij niet heeft meegedaan. Voor zijn ogen voltrok zich namelijk het mysterie van qigong: onze groep was vijf minuten bezig met nauwelijks waarneembaar bewegen toen we collectief onze jassen uittrokken terwijl de temperatuur daar niet direct aanleiding toe gaf. “Worden jullie daar warm van?” vroeg mijn vader verbaasd. Joeri, de jongste zoon van Niels en Caroline deed ook mee met de qigong oefeningen. Hij stond veilig naast oma Joke. Voor een jongetje van vier jaar oogden zijn bewegingen zeer gecoördineerd, maar lang hield hij het niet vol: zijn grote broer Lars wandelde voorbij en dat kun je niet zomaar toelaten, broer moest worden gevloerd.

Onze groep was te groot om na het tai chi-en knus bij elkaar te zitten, dus vulde iedereen zijn tijd naar believen in. Kleine groepjes kletsten en dronken thee; opa’s gingen pingpongen met hun kleinkinderen en sommige gasten gingen naar huis. Karin liet haar luchtbed oppompen door Cora. Ze gebruikten de pomp die Joke en Cor hadden meegebracht, zo’n complexe voetpomp die iedereen wel kent. Na vijf minuten zat er nog geen lucht in het bed. “Cor, werkt dit ding wel goed?” vroeg Karin. “Het gaat beter als je de slang in het juiste gat zet…” antwoordde Cor droogjes, waarna de klus binnen een minuut was geklaard. Niet iedereen bleef eten, hoewel er plaats genoeg was: op elke kampeerplek stond een picknicktafel. We zetten ze op een rij, matjes erop, kleedje erover. Met z’n zestienen genoten we van de lekkerste salades, soep en paella.

Na het eten speelden we kubb. Dat is een spel waarbij je houten blokken moet omgooien door er houten stokken tegenaan te gooien. Goed spel, voor zowel de agressievelingen onder ons, als de strategisch ingestelden. Daarna maakten we een strandwandeling. De groep ging noord, Kitty en ik wandelden zuid, ernstig in gesprek. Toen we de letters op de schoorstenen van de hoogovens konden lezen in de invallende duisternis, onderbraken we onze filosofieën. We keken elkaar aan. “Waar is onze strandopgang?” dorst Kitty te vragen. Door een superingenieus plan, namelijk door de zee consequent links te houden, kwamen we net op tijd terug op de camping om afscheid te nemen van Cora, Christien en Charlotte. Nu waren alleen de kampeerders over. We eindigden de dag met een glaasje likeur en brokken luxe noga.

Zondag begon bewolkt. Kitty wist dat te verhelpen door ons voor te gaan in de Egyptische zonnegroet – een yogaoefening waarvan je lekker wakker wordt. We deden hem twee keer. Toen we klaar waren was de zon ook wakker. Ineke deed alleen de tweede oefening mee. Met rood aangelopen gezicht, verwilderde blik en het haar door de war voegde ze zich bij ons. Terwijl wij de eerste zonnegroet deden, was zij in haar kleine tentje bezig geweest met het opvouwen van het slaapmatje dat ze van Ingrid had geleend. Toen er na een kwartier duwen met handen, voeten en knieën onverminderd veel lucht in het matje zat en ze een sterke drang voelde om het ding met een kubb paaltje te bewerken, had ze de activiteit gestaakt. Na de zonnegroet richtte ze haar verontwaardiging tot de eigenaresse van het tovermatje. Ingrid legde haar het principe van ‘zelfopblaasbaar’ uit. “Als je de lucht eruit hebt geduwd moet je het ventiel dichten, anders vult hij zichzelf weer met lucht.” Niks ten nadele van yoga en tai chi, maar niets ontspant zo goed als een lachbui.

De ochtend verliep rustig: rustig ontbeten; rustig de tenten afgebroken; rustig koffie, warme chocola en thee gedronken; rustig de boterkoek opgegeten die Joke had gebakken; op ons dooie akkertje naar het strand gewandeld. Aldaar een vierwindengroet, een Chen en een 24 neergelegd. Op de camping aten we een ijsje en namen we afscheid van elkaar.

Dit Shen-weekend was heel anders van aard dan het vorige. Vorig jaar was het een intiem samenzijn, dit keer was het meer chaotisch gezellig. Verspreid over de zaterdag waren, buiten de negen kampeerders, zeventien Shen-mensen naar Bakkum afgereisd, waaronder vier levendige jonge kinderen. Fijn dat jullie er waren! Reuze bedankt voor jullie enthousiasme, jullie goede zorgen en jullie inspanningen op het kookvlak. Met z’n allen hebben we er wederom een prachtig weekend van gemaakt!

Als laatste geef ik jullie een overdenking mee. Kitty deelde tijdens het ontbijt briefjes met spreuken uit, en op mijn briefje stond: ‘Het gevoel van verwondering is soms mooier dan het antwoord op de vraag.’

Ben benieuwd wat volgend jaar ons brengt. Tot dan!

Désirée Kool-Bierenbroodspot

Voor foto's klik HIER