Een zee van kracht
Drie dagen van samenzijn, intensief oefenen en ervaringen uitwisselen…maar nu was het derde North Sea Tai Chi Festival toch echt voorbij en ging ieder weer zijn eigen weg.
Nog vol van indrukken vertrok ik de dag na het festival met mijn partner naar Frankrijk voor een kampeervakantie in Bretagne. Tai Chi draag je altijd bij je, dus nam ik het mee op reis. Ik had nog zoveel om over na te denken en uit te proberen. Tijd, ruimte en rust genoeg op de campings in het naseizoen. Terugdenkend aan de belevenissen op het festival, las ik ‘Dertien geheimen van T’ai Chi Ch’uan’ van Cheng Man Ch’ing en enkele Tai Chi tijdschriften.
Toen ineens was het genoeg, meer dan genoeg! Ik was al die Chinese beeldspraak gewoon even zat. En ik besefte dat het nodig was om alles eerst te laten bezinken om tot meer helderheid te kunnen komen. Ik besefte ook dat ik me los moest maken van het Chinese gedachtegoed om me over te kunnen geven aan de invloeden van het Bretonse landschap en de Keltische cultuur. Want in Bretagne voel ik me altijd thuis, meer dan ik me in China ooit thuis zou kunnen voelen.
Dagenlang zwierven we langs de kust van de Atlantische Oceaan. Diep onder de indruk van de grote verschillen tussen eb en vloed, de kracht van het zachte water en de levende wezens die eruit tevoorschijn kwamen. We bestudeerden het ritme van de golven, zagen en hoorden hoe de stenen op het strand erdoor werden opgetild en omgerold. Dag in, dag uit. ‘Wordt de zee nooit moe?’, vroeg Jelle als grap. ‘Het water verbruikt geen kracht want het wordt bewogen’, liet ik me ontvallen…
Die nacht viel ik slaap terwijl tot in onze tent het omslaan van de golven te horen was. Midden in de nacht werd ik ineens wakker met beelden op mijn netvlies en inzichten die zich nauwelijks in woorden laten vangen. Ik zag één golf, een golf op het moment van omslaan; volledig vol… er was niets aan toe te voegen; ‘de golf is’. Tegelijkertijd zag ik een beeld van Helma. Tijdens het festival waren er een aantal demonstraties gehouden. Terwijl zij een vorm liep, had ik gefascineerd gekeken naar haar benen, naar de wijze waarop ze liep. Toen kon ik niet benoemen wat het was wat ik zag. Nu meende ik het te weten: het volledig ‘leeg en vol’ worden van de benen in een natuurlijke golfbeweging…
Zo kwam ik in mijn tentje aan de oceaan tot mijn eigenwijze gedachten. Het Tan T’ien wordt ook wel ‘zee van chi’ genoemd. De principes van Tai Chi komen voort uit het Taoïsme. En het Taoïsme is ontstaan door bestudering van processen en wetten in de natuur. Deze natuurwetten gelden natuurlijk net zo goed aan deze kant van de aarde als aan de andere kant in China. Dus ik hoef me niet perse op China te richten voor begrip van de Tai Chi principes. Ik kan het hier in het Westen net zo goed ervaren. Hier, recht voor mijn neus, aan de kust van Bretagne.
Cora Telman