Cora's blog

Drie dagen van samenzijn, intensief oefenen en ervaringen uitwisselen…maar nu was het derde North Sea Tai Chi Festival toch echt voorbij en ging ieder weer zijn eigen weg.

Staan met losse handen in een rijdende trein, bus of tram is een leuk spelletje voor Tai Chi beoefenaars. Maar deze keer was mijn ‘strijd’ met de trein bloedserieus…

Volgend jaar bereik ik een leeftijd die traditioneel als een mijlpaal wordt gezien. De spiegel laat het me ook zien. Inmiddels ben ik wel zo ver dat ik blij kan zijn dat ik ouder worden mag. Ook al lever je in op je uiterlijk en soms op gezondheid. De gedachte dat het mogelijk is om tot op zeer hoge leeftijd door te kunnen gaan met Tai Chi is geruststellend.

Trainen is fijn maar soms frustrerend. Een goed push maken: ik kon het nog steeds niet, ondanks vele privélessen en eindeloos geduld van de leraar. Twee weken geleden hadden we er nog speciaal op getraind:
-    hand plaatsen en de tegenstander ‘vastzetten’;
-    eigen armen ontspannen en schouders laag houden;
-    inzinken in voorste been en heup indraaien: ying;
-    push inzetten vanuit het achterste been: yang!

‘Mooi!’ reageren toeschouwers vaak spontaan. Is Tai Chi mooi om naar te kijken? Dat ligt er maar net aan hóe je het bekijkt. En wat je ziet.

Hij staat als een huis. Deze leraar laat me het wezenlijke verschil tussen spierkracht en Chi weer eens goed voelen. Iedere keer als ik teveel vanuit m’n armen en met spierkracht push, stuitert de kracht terug in mijn eigen lijf. En dat voelt niet fijn! Sterker nog: oude kwetsuren in m’n nek en schouders dwingen mij om de juiste techniek te gebruiken. Anders kan ik dit spelletje niet eens spelen. Dus móet ik leren niet vanuit de armen maar vanuit de benen te pushen. En hierbij géén spierkracht maar innerlijke kracht te gebruiken.

Kun je pushing hands oefenen met partners zonder Tai Chi ervaring? Mijn pogingen om m'n huisgenoten tot pushing hands partners te maken, eindigen meestal in hilarische stoeipartijen. Mijn partner heeft er meestal geen zin in om steeds 'omgeduwd' te worden. Zoon van 22 en bijna 2 meter lang kijkt zijn moeder eens welwillend maar meewarig aan. En dochterlief gebruikt bij voorkeur een judohoudgreep om aan de situatie te ontsnappen. Gelukkig is er de schoonzoon, een ervaren teakwondo beoefenaar.

Al langere tijd worstel ik met het zwaard. Niet letterlijk maar figuurlijk, want in werkelijkheid heb ik nog nooit één stap gezet met een zwaard in mijn hand. Het zwaard lijkt 'te veel wapen' voor mij. Stoeien, krachten meten en ( schaduw ) boksen; dat spreekt mij aan. Het oppakken van een wapen zie ik toch als een stap verder. Ik weet wel: Het zwaard is niet alleen een symbool van oorlog en geweld. Het wordt ook gezien als een symbool van rechtvaardigheid. Maar het lijkt mij onlosmakelijk verbonden met het willen verwonden van je tegenstander.

Veel mensen kiezen voor Tai Chi om hun gezondheidsproblemen aan te pakken. Dit zijn moedige mensen, vind ik. Moedig omdat het sporten je onvermijdelijk confronteert met je beperkingen. Moedig omdat zij ervoor kiezen om overgebleven mogelijkheden op te pakken en te ‘vechten’ voor verbetering.