Stevig Staan

Staan met losse handen in een rijdende trein, bus of tram is een leuk spelletje voor Tai Chi beoefenaars. Maar deze keer was mijn ‘strijd’ met de trein bloedserieus…
Het gebeurde op de terugweg van een familiebijeenkomst in Amsterdam. Mijn 90-jarige schoonmoeder is slecht ter been; in en uit de trein stappen gaat moeizaam en traag. Op het kleine station waar wij uit wilden stappen, stopt de trein maar kort. Mijn schoonzoon en ik waren daarom al vlug uitgestapt. Hij stond klaar met de rolstoel. Ik bleef half in de deuropening staan om de conducteur, die vele wagons verder uit de deuropening hing, te laten zien dat wij nog bezig waren met uitstappen. Schoonmoeder was, ondersteund door haar zoons, onderweg naar de deur. Evengoed klonk het fluitsignaal en tot ieders verbijstering gingen de deuren al dicht.
Mijn linkerbeen stond op het perron en mijn rechterbeen zat klem in de trein. Behoorlijk klem: het deed zeer. Ik stond, trok en kwam los! Geen tijd om erover na te denken. Kwaad als ik was, wist ik met grote gebaren en veel geschreeuw de conducteur duidelijk te maken dat de deur geopend moest worden. Uiteindelijk konden ook de anderen uitstappen.

Pas later kwam bij mij het besef van het gevaar waaraan ik was ontsnapt. Natuurlijk zouden de anderen aan de noodrem getrokken hebben. Maar toch… De angst van mijn lieve schoonmoeder, zo bang dat ik zou vallen. En ik hoorde gruwelverhalen over mensen die zich niet hadden kunnen bevrijden uit de beklemmende houdgreep van treindeuren. Ik stond op één been en kwam toch los.
Duizend maal geoefend; stevig staan op één been. En toen het echt nodig was, reageerde mijn lichaam op de juiste manier. Lang leve mijn lijf, dank aan Tai Chi Chuan!