Hannover 2013

Op 26 oktober 2013 deed ik mee aan het German Taijiquan Open (GTO) in Hannover. Via het Nederlands Taiji Team (NTT) waarvan ik lid ben, hadden nog vier vrouwen zich ingeschreven, en er gingen zes juryleden mee. Het waren allemaal mensen die ik ken en dat maakte het toernooi bij voorbaat gezellig. Nu is gezelligheid niet de reden waarom ik meedoe aan een toernooi. Het gaat mij om de uitdaging rustig te blijven onder minder gunstige omstandigheden, zoals bijvoorbeeld stijf staan van de zenuwen. Maar in Hannover gebeurden meer ongunstige dingen.

Eén van die dingen was dat ik onverwacht meedeed aan een groepsvorm van de Kung Fu Fan 1 (dat is de eerste waaiervorm die Gerard ons leerde). Slechts twee weken tevoren hoorde ik dat we meededen – we vielen in voor een andere groep. Op de dag zelf, vlak voordat het toernooi begon, hebben we de vorm voor het eerst met z’n vijven gelopen, voornamelijk om te kijken wat de beste opstelling was. Ik was nogal onzeker want ik had de vorm al maanden niet meer gelopen en twee weken oefenen was niet genoeg. De vorm zat wel in mijn hoofd maar niet in mijn lichaam. Dat voelt niet prettig hoor, voor de ogen van acht juryleden.
Toch viel het met mijn zenuwen wel mee, vermoedelijk juist omdat we van tevoren wisten dat het een rommeltje werd. Onze coach, Judith van Drooge die zelf ook meedeed in de groep, adviseerde ons om dan in ieder geval lol te hebben. Dat lukte heel redelijk.

Een andere moeilijkheid was dat er geen schema’s met poule-indelingen en tijden hingen. Je moest wachten tot je werd omgeroepen. Tot drie uur heb ik me lopen afvragen of ik niet nog eens moest warmlopen, oefenen of eten. Maar ik deed geen van drieën. Toen ik om vijf uur de 24 moest doen was ik duf en slap. Ik blufte me er een weg doorheen en hoopte dat de jury het zou opvatten als de correcte ontspannen tai chi houding. Inmiddels begrijp ik: de jury is niet gek...

Om half acht werd ik opgeroepen voor de dubbele waaier 48. Naast mij in het veld stond een lange dame. Met een zwaard. Halverwege de vorm kwam ze met dat zwaard mijn richting uit en begon ik me ongerust wat dingen af te vragen. Het is geen probleem dat mijn aandacht wegwandelt tijdens het lopen van een vorm – mijn lichaam kent de passen uit haar hoofd en zolang ik mijn lichaam volg, komt alles goed. Bijna alles. In de dubbele waaier komt één houding twee keer voor, en daar raakte mijn lijf in de war. Het deed een aantal passen voor de tweede maal. Ik kwam er vrij snel achter en blufte me ook hier uit: ik deed alsof het erbij hoorde. Aan de cijfers te zien overtuigde ik nu wel.

De enkele waaier 48 begon goed. Zoals gebruikelijk hoorde ik in mijn hoofd Gerards stem: ‘Dat moet véél langzamer…’ En dus gíng ik véél langzamer. Totdat mijn waaier bijna uit mijn zweterige hand vloog en het me raadzaam leek de vorm snel af te ronden voordat er gewonden vielen. De jury, die al uren zat, kon dat kennelijk waarderen en gaf me goede cijfers.

Ik heb in Hannover vormen en uitvoeringen gezien waarvan mijn mond open viel en ik heb leuke mensen ontmoet. Ik ben blij dat ik erbij was. Het is gemakkelijk om dat achteraf te schrijven maar eerlijk gezegd ben ik voor het begin van een toernooi nooit erg blij. Als ik al die goede atleten zie dan vraag ik me af wat ik daar tussen doe. Ik voel me het lelijke eendje tussen de sierlijke zwanen en ik heb het idee dat ik daar niet thuis hoor. Toch sta ik er volgende keer weer, iedere keer een beetje zekerder van mezelf.
Als ik mijn houding vergelijk met die tijdens het eerste toernooi waaraan ik meedeed, twee jaar geleden (Hannover was mijn derde), dan merk ik dat ik weliswaar nog altijd enorm nerveus ben, maar dat ik in letterlijke zin minder strak sta van de zenuwen. Tijdens mijn eerste toernooi vond ik het moeilijk zelfs de eerste stap te zetten. In Hannover, toen het mis ging bij de dubbele waaier, had ik verwacht dat ik in paniek zou raken. Maar dat gebeurde niet. Ik dacht nog tijdens de vorm: hé, kijk nou, ik zak niet door de grond, ik ga gewoon door… Dat heb ik in ieder geval geleerd in twee jaar. Ik weet niet of dat komt doordat ik wen aan het lopen voor een jury, of doordat ik twee jaar langer aan tai chi doe en daardoor meer ontspannen ben. Het maakt ook niet uit. Feit is dat het zo is en dat maakt me blij.

Désirée Kool-Bierenbroodspot