Blogs

Staan met losse handen in een rijdende trein, bus of tram is een leuk spelletje voor Tai Chi beoefenaars. Maar deze keer was mijn ‘strijd’ met de trein bloedserieus…

De kerstviering van taijischool Shen is een bloeiend spektakel, met elk jaar meer Chinese decoraties, meer lichtjes en meer gasten. De nadruk ligt op gezellig samen zijn, onder het warme schijnsel dat Margareth en Gerard verspreiden. De twee zagen er schitterend uit, in matching rood en zwart. Veel aanwezigen hadden eveneens werk van zichzelf gemaakt. Niels had zich een sexy ‘daklozen look’ aangemeten, Cora had linten in haar haar, Rina verscheen alleen-voor-deze-ene-keer in een zachtroze tai chi pak, en Janneke en haar dochter Jurien droegen prachtige tunieken.

Geen wedstrijden bij het STN festival dit jaar, wel veel leuke workshops. Cora en ik reisden er met de trein naartoe. Ik zal jullie vertellen wat ik heb geleerd, misschien heeft iemand er iets aan.

Volgend jaar bereik ik een leeftijd die traditioneel als een mijlpaal wordt gezien. De spiegel laat het me ook zien. Inmiddels ben ik wel zo ver dat ik blij kan zijn dat ik ouder worden mag. Ook al lever je in op je uiterlijk en soms op gezondheid. De gedachte dat het mogelijk is om tot op zeer hoge leeftijd door te kunnen gaan met Tai Chi is geruststellend.

In het Tropenmuseum in Amsterdam loopt een tentoonstelling die ik graag wil zien. “Maar voordat ik daar ga kijken, ga ik eerst even tai chi-en in het Oosterpark bij sifu Chan”, zeg ik tegen mijn man. Hij kijkt me argwanend aan. “Weet je zeker dat het niet andersom is – dat je die tentoonstelling aanwendt als aanleiding om te kunnen tai chi-en?”
Foei, wat een notie…

Trainen is fijn maar soms frustrerend. Een goed push maken: ik kon het nog steeds niet, ondanks vele privélessen en eindeloos geduld van de leraar. Twee weken geleden hadden we er nog speciaal op getraind:
-    hand plaatsen en de tegenstander ‘vastzetten’;
-    eigen armen ontspannen en schouders laag houden;
-    inzinken in voorste been en heup indraaien: ying;
-    push inzetten vanuit het achterste been: yang!

‘Mooi!’ reageren toeschouwers vaak spontaan. Is Tai Chi mooi om naar te kijken? Dat ligt er maar net aan hóe je het bekijkt. En wat je ziet.

De kerstviering is een bijzonder onderdeel van het tai chi jaar. De zaal is dan prachtig versierd met lichtjes, kerstbomen, kaarsjes, slingers en Chinese lampionnen. Gerard geeft geen les, we doen elke vorm eerlijk en heerlijk – zonder onderbreking.

Een dagje duwen, steken en wurgen

Op 21 november 2009 reisde ik met Paula, Ingrid en Karin naar het STN festival. In de auto vertelde ik dat ik had gedroomd dat de Italianen er dit jaar niet waren. Dat had ik niet moeten zeggen. Ze bleken er wérkelijk niet te zijn en daar gaven mijn reisgenoten mij de schuld van. Teneinde hun verwijtende blikken te ontlopen, besloot ik zoveel mogelijk workshops te volgen. Hieronder volgt een verslag van wat ik heb opgestoken.

Hij staat als een huis. Deze leraar laat me het wezenlijke verschil tussen spierkracht en Chi weer eens goed voelen. Iedere keer als ik teveel vanuit m’n armen en met spierkracht push, stuitert de kracht terug in mijn eigen lijf. En dat voelt niet fijn! Sterker nog: oude kwetsuren in m’n nek en schouders dwingen mij om de juiste techniek te gebruiken. Anders kan ik dit spelletje niet eens spelen. Dus móet ik leren niet vanuit de armen maar vanuit de benen te pushen. En hierbij géén spierkracht maar innerlijke kracht te gebruiken.