Blogs

Kerstviering 2009

De kerstviering is een bijzonder onderdeel van het tai chi jaar. De zaal is dan prachtig versierd met lichtjes, kerstbomen, kaarsjes, slingers en Chinese lampionnen. Gerard geeft geen les, we doen elke vorm eerlijk en heerlijk – zonder onderbreking.

S.T.N. verslag, 21-11-2009, Amsterdam

Een dagje duwen, steken en wurgen

Op 21 november 2009 reisde ik met Paula, Ingrid en Karin naar het STN festival. In de auto vertelde ik dat ik had gedroomd dat de Italianen er dit jaar niet waren. Dat had ik niet moeten zeggen. Ze bleken er wérkelijk niet te zijn en daar gaven mijn reisgenoten mij de schuld van. Teneinde hun verwijtende blikken te ontlopen, besloot ik zoveel mogelijk workshops te volgen. Hieronder volgt een verslag van wat ik heb opgestoken.

Veren en pareren

Hij staat als een huis. Deze leraar laat me het wezenlijke verschil tussen spierkracht en Chi weer eens goed voelen. Iedere keer als ik teveel vanuit m’n armen en met spierkracht push, stuitert de kracht terug in mijn eigen lijf. En dat voelt niet fijn! Sterker nog: oude kwetsuren in m’n nek en schouders dwingen mij om de juiste techniek te gebruiken. Anders kan ik dit spelletje niet eens spelen. Dus móet ik leren niet vanuit de armen maar vanuit de benen te pushen. En hierbij géén spierkracht maar innerlijke kracht te gebruiken.

Pushing hands versus taekwondo

Kun je pushing hands oefenen met partners zonder Tai Chi ervaring? Mijn pogingen om m'n huisgenoten tot pushing hands partners te maken, eindigen meestal in hilarische stoeipartijen. Mijn partner heeft er meestal geen zin in om steeds 'omgeduwd' te worden. Zoon van 22 en bijna 2 meter lang kijkt zijn moeder eens welwillend maar meewarig aan. En dochterlief gebruikt bij voorkeur een judohoudgreep om aan de situatie te ontsnappen. Gelukkig is er de schoonzoon, een ervaren teakwondo beoefenaar.

het zwaard

Al langere tijd worstel ik met het zwaard. Niet letterlijk maar figuurlijk, want in werkelijkheid heb ik nog nooit één stap gezet met een zwaard in mijn hand. Het zwaard lijkt 'te veel wapen' voor mij. Stoeien, krachten meten en ( schaduw ) boksen; dat spreekt mij aan. Het oppakken van een wapen zie ik toch als een stap verder. Ik weet wel: Het zwaard is niet alleen een symbool van oorlog en geweld. Het wordt ook gezien als een symbool van rechtvaardigheid. Maar het lijkt mij onlosmakelijk verbonden met het willen verwonden van je tegenstander.

Zoonslingeren

Elke maand ga ik zwemmen met mij twee zoons. Ze zijn zes en acht en dan is het nog leuk met je moeder..

Het eerste wat ze doen, nadat we gedoucht hebben, is mij in het diepe duwen! Dat lukt niet onmiddellijk "ik ben onwillig", maar dat maakt het juist zo'n leuk spel.

Het lijkt een beetje op judo- veel gewapper met armen en pogingen tot pootje lichten.

De tijd dat ik ze met een simpel zetje in het water kon doen laten belanden is voorbij- de jongens worden elke maand slimmer en sterker.

Moedig

Veel mensen kiezen voor Tai Chi om hun gezondheidsproblemen aan te pakken. Dit zijn moedige mensen, vind ik. Moedig omdat het sporten je onvermijdelijk confronteert met je beperkingen. Moedig omdat zij ervoor kiezen om overgebleven mogelijkheden op te pakken en te ‘vechten’ voor verbetering.

Snel zijn

Het lijkt tegenstrijdig, bijna paradoxaal. Maar dat is het uiteindelijk niet. Om snel te kunnen reageren moet je alert zijn en ‘op scherp staan’. Of niet? Want als je te ontspannen bent, zul je eerder verrast en overrompeld worden? Of niet? “Vanuit spierontspanning kun je veel sneller zijn”, zegt de leraar. En hij laat het zien. Vanuit een ontspannen geest kun je veel sneller zijn”, zei een vroegere leraar. En hij verwoordde: 'Maak je geest zo stil als een spiegelglad wateroppervlak, dan zul je juist elke rimpeling opmerken!'

Het doel of de weg?

In het afgelopen jaar was er door de Olympische Spelen veel belangstelling voor China. Zo af en toe werd de Tai Chi genoemd. 'Vooral oudere Chinezen beoefenen Tai Chi voor hun gezondheid', zo werd er geschreven, omdat zij de hoge kosten van de gezondheidszorg niet kunnen betalen', stond er achter. Oh; is dat zo?

Een verhaal van een leerling

Wat betekent Tai-Chi voor mij persoonlijk? Veel. En misschien wel steeds meer. Mag ik het jullie vertellen?

Eens was ik een sterke vrouw die na een whiplash geen kracht meer had. Sporten was niet meer haalbaar..., dacht ik.Tai-Chi is veel minder zwaar... dacht ik.

Maar zelfs bij het 'staan als een boom', trilden mijn spieren als  riet in de wind. En de 'innerlijke kracht' van Tai Chi kon nog zo goed worden uitgelegd; als beginner merkte ik er nog niet veel van. Het leek soms meer zwoegen en zweten op basisbewegingen en passen die ik nog niet kon volgen...

Pages

Subscribe to RSS - blogs